Dopiero po dłuższej chwili Santos zauważył, że jest z nimi dzisiaj nowa dziewczyna. Siedziała z boku, nie brała udziału w rozmowie, nie sięgała po zdobyczne kraby. Skulona, milcząca, mocno obejmowała ramionami kolana i trzymała nisko głowę. Santos szturchnął Harcerzyka, który zszedł z czatów, żeby coś zjeść i usiadł właśnie obok. Wskazał na nową.

- Kuzynie Lucienie? - Rose patrzyła na niego z niepokojem.
Alexandra wzięła torebkę i wstała z gradową miną.
ranka stał się w jej oczach idealnym dżentelmenem. Teraz wystarczyło zatem zachowywać się
- Nie bądź pruderyjny.
- Żadnego sprzeciwu? - zapytał, obejmując ją w talii i przyciągając bliżej do siebie.
Gloria natychmiast się opanowała. Znikła złość, znikło przerażenie, wróciła wyniosłość i lodowaty spokój.
Nie potrafił beztrosko oddać się zabawie, bo myślami tkwił przy guwernantce swojej
- Spojrzał na Glorię. - Lily to twoja babcia.
Wstał od stołu i zastąpił jej drogę.
Dyrektorka objęła ją ramieniem.
Zapomniała. Zapomniała, ale więcej nie popełni tego błędu. Jej miejsce jest przy matce, wśród rodziny. Winna była lojalność nazwisku St. Germaine.
W tej samej chwili Gloria wskoczyła do auta i usiadła obok niego.
- Możesz mi wierzyć. - Gloria obserwowała w lustrze
Bryce rozpoznał jej chłodne spojrzenie. Pięć lat temu, wychodząc z hotelowego pokoju, patrzyła tak samo. Teraz trzymała w ramionach jego dziecko. Nabrał jeszcze większych podejrzeń.

Spiorunowała go wzrokiem.
Ingrid nie dała za wygraną.

U szczytu marmurowych schodów stała Ingrid, zaalar¬mowana podniesionymi głosami. Ze zdumieniem patrzyła na zacietrzewioną parę.
Nie mógł odkładać powrotu do kraju. Przedłużenie wy¬jazdu nawet o jeden dzień miałoby katastrofalne skutki. Wszystko poszłoby zgodnie z jego planem, gdyby Lara nie wykazała się przebiegłością, o jaką jej nie podejrzewał. Nie dość, że wysłała synka do swojej ojczyzny, to jeszcze po¬starała się o odpowiedni wpis do dokumentów, dzięki czemu Henry miał teraz podwójne obywatelstwo. I koszmarną ciot¬kę, która robiła nieprzewidziane trudności.
- Ja nie mam siostrzeńca.
Miała piętnaście minut. Ratunku...
Mały Książę pomyślał o Róży i przyznał rację Badaczowi Łańcuchów.
- Tak późno?
Zacisnął powieki, zebrał się w sobie i z determinacją spojrzał na stryjecznego bratanka.
- Chyba jeszcze nie, bo wciąż odkrywam coś nowego...
- Henry śpi, więc nie musisz się nim zajmować. Nie ma potrzeby, żebyś siedziała tu sama.
- Co o tym myślisz? - zagadnął Mark.
- Może oni nie są dziwni, tylko po prostu są tacy jacy są... - ostrożnie powiedziała kiedyś Róża.
"Najsłabsze ogniwo stanowi o wartości łańcucha" i zastanawiał się, na ile odnieść je można do ludzi.